Τον τελευταίο καιρό,έχω πολλά νεύρα και με το παραμικρό γίνομαι έξαλλη.Ξεσπαω στα παιδιά μου,στον άντρα μου...θέλω να φεύγω από το σπίτι,έστω και για λίγο...να μένω μόνη με τις σκέψεις μου...
Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι εδώ και 6 μήνες είμαι άνεργη και μένω στο σπίτι.Για 14 χρόνια είχα μάθει να δουλεύω και να εκτονώνω την ενέργειά μου εκεί και τώρα νοιώθω κάπως "άχρηστη"...
Ομολογώ πως θυμώνω με τον εαυτό μου που χάνω την ψυχραιμία μου και που αφήνω μικροκράγματα να με ρίχνουν ψυχολογικά...αισθάνομαι όμως πως λίγοι είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμήκαι πως έχω παραμελήσει τον εαυτό μου κάνοντας πράγματα για τους άλλους...Εχω χάσει την υπομονή και την αντοχή μου,αισθάνομαι κουρασμένη και απογοητευμένη από εμένα...
Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες σε ένα σπίτι όταν υπάρχει το μεγάλο προβλημα της εποχής μας,η ανεργία.Και μπορεί στην αρχή να είναι όλα καλά μιας και περνάτε χρόνο μαζί,κάτι που είχατε να κάνετε καιρό,αλλά στην συνέχεια τα πράγματα αλλάζουνΓιατί δυστυχώς οι απαιτήσεις της ζωής συνεχώς αυξάνουν και το άγχος σε εγκλωβίζει,σε πνίγει...
Σήμερα όμως έχω πραγματικά πεισμώσει!Βαρέθηκα να είμαι ο σάκος του μποξ που όλοι ξεσπούν επάνω του!Είμαι πολύ πιο δυνατή και ήρθε η ώρα να αφήσω τον εγωισμό μου και να διορθώσω κάποια πράγματα!
Πρώτα από όλα,πρέπει να φτιάξω την σχέση με την μεγάλη μου κόρη.Πρέπει να την κάνω να καταλάβει πόσο πολύ την αγαπώ και πως δεν θα έκανα τίποτα για να την πληγώσω.Είναι ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία και που με έχει βάλει στο μικροσκόπιο,προσπαθώντας ν'ανακαλύψει όλα μου τα ελλαττώματα! Κι εγώ,όπως πάντα, αντιδρώ τις περισσότερες φορές υπερβολικά...Πρέπει όμως νάλλάξω τρόπο και να την κάνω να καταλάβει πως είμαι δίπλα της κι όχι απέναντί της!
Μετά,σειρά έχει ο άντρας μου.Ολα αυτά που περάσαμε εδώ και 17 χρόνια,μας έχουν δέσει τόσο πολύ που είναι κρίμα ν'αφήνουμε μικροπράγματα να μας επιρρεάζουν και να μπαίνουν ανάμεσά μας!
Υστερα είναι η μικρή...μ'αυτήν δεν έχω να διορθώσω
κάτι...Απλά πρέπει να την βοηθήσω να έχει υπομονή στις δύσκολες φάσεις
που περνάμε...
Και τέλος,πρέπει ν'αρχίσω ν'ασχολούμε λίγο και με μένα,κάτι που έχω αρχίσει να κάνω τελευταία.Βγαίνα με φίλες που με κάνουν να γελώ και να περνάω καλά.Εφτιαξα το blog μου για να βγάζω από μέσα μου αυτά που αισθάνομαι και τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου.Και έχω και κάτι να περιμένω!μια συναυλία που ούτε φανταζόμουν πως θα παρακολουθούσα και ένα θεότρελλο,ελπίζω,Σαββατοκύριακο με μει πολύ καλή φίλη!
Ηρθε ο καιρός να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου!!!
Είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω!!!
Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι εδώ και 6 μήνες είμαι άνεργη και μένω στο σπίτι.Για 14 χρόνια είχα μάθει να δουλεύω και να εκτονώνω την ενέργειά μου εκεί και τώρα νοιώθω κάπως "άχρηστη"...
Ομολογώ πως θυμώνω με τον εαυτό μου που χάνω την ψυχραιμία μου και που αφήνω μικροκράγματα να με ρίχνουν ψυχολογικά...αισθάνομαι όμως πως λίγοι είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμήκαι πως έχω παραμελήσει τον εαυτό μου κάνοντας πράγματα για τους άλλους...Εχω χάσει την υπομονή και την αντοχή μου,αισθάνομαι κουρασμένη και απογοητευμένη από εμένα...
Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες σε ένα σπίτι όταν υπάρχει το μεγάλο προβλημα της εποχής μας,η ανεργία.Και μπορεί στην αρχή να είναι όλα καλά μιας και περνάτε χρόνο μαζί,κάτι που είχατε να κάνετε καιρό,αλλά στην συνέχεια τα πράγματα αλλάζουνΓιατί δυστυχώς οι απαιτήσεις της ζωής συνεχώς αυξάνουν και το άγχος σε εγκλωβίζει,σε πνίγει...
Σήμερα όμως έχω πραγματικά πεισμώσει!Βαρέθηκα να είμαι ο σάκος του μποξ που όλοι ξεσπούν επάνω του!Είμαι πολύ πιο δυνατή και ήρθε η ώρα να αφήσω τον εγωισμό μου και να διορθώσω κάποια πράγματα!
Πρώτα από όλα,πρέπει να φτιάξω την σχέση με την μεγάλη μου κόρη.Πρέπει να την κάνω να καταλάβει πόσο πολύ την αγαπώ και πως δεν θα έκανα τίποτα για να την πληγώσω.Είναι ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία και που με έχει βάλει στο μικροσκόπιο,προσπαθώντας ν'ανακαλύψει όλα μου τα ελλαττώματα! Κι εγώ,όπως πάντα, αντιδρώ τις περισσότερες φορές υπερβολικά...Πρέπει όμως νάλλάξω τρόπο και να την κάνω να καταλάβει πως είμαι δίπλα της κι όχι απέναντί της!
Μετά,σειρά έχει ο άντρας μου.Ολα αυτά που περάσαμε εδώ και 17 χρόνια,μας έχουν δέσει τόσο πολύ που είναι κρίμα ν'αφήνουμε μικροπράγματα να μας επιρρεάζουν και να μπαίνουν ανάμεσά μας!
Και τέλος,πρέπει ν'αρχίσω ν'ασχολούμε λίγο και με μένα,κάτι που έχω αρχίσει να κάνω τελευταία.Βγαίνα με φίλες που με κάνουν να γελώ και να περνάω καλά.Εφτιαξα το blog μου για να βγάζω από μέσα μου αυτά που αισθάνομαι και τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου.Και έχω και κάτι να περιμένω!μια συναυλία που ούτε φανταζόμουν πως θα παρακολουθούσα και ένα θεότρελλο,ελπίζω,Σαββατοκύριακο με μει πολύ καλή φίλη!
Ηρθε ο καιρός να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου!!!
Είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας!