menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

29 Ιουν 2013

πέρασε κι αυτό!!!

 Κάθε μέρα μαθαίνουμε κάποια πράγματα για συνανθρώπους μας και σκεφτόμαστε "ευτυχώς δεν είμαι εγώ"...θεωρούμε τον εαυτό μας άτρωτο...πόσο λάθος κάνουμε...τυχερό πρέπει να τον θεωρούμε...τυχερό που έχουμε την υγεία μας...τυχερό που έχουμε τις οικογένειες μας...τυχερό που έχουμε ανθώπους να μας νοιάζονται και να μας αγαπούν...
  
 Ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάτι κακό μπορεί να μου συμβεί...θεωρούσα πως παρά τα προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζα,εγώ θα ήμουν δυνατή και έτοιμη να ανταπεξέλθω.Οταν όμως πριν από περίπου ένα μήνα έμαθα,πάγωσα....πήγα για την καθιερωμένη μου εξέταση που κάνω κάθε δυο χρόνια και το αποτέλεσμα με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου...

 Καλοήθης όγκος στο στήθος....μήπως δεν άκουσα καλά?Μήπως οι λέξεις παίζουν παιχνίδι στο μυαλό μου?Κι όμως....ήταν η αλήθεια...οι ώρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες...έκλαιγα και σκεφτόμουν το χειρότερο σενάριο...φοβήθηκα πολύ...ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα αδύναμη...φοβήθηκα...όχι για μένα...για τα παιδιά μου...αυτά σκεφτόμουν...τι θα γινόταν αν...ναι,μου είπαν πως ήταν καλοήθης,αλλά μέχρι να έβγαινε και να γινόταν η βιοψία,εγώ θα ζούσα με αυτό το φόβο...

 Ευτυχώς,σε όλο αυτό,είχα κοντά μου ανθρώπους που με στήριζαν,μου έλεγαν τις δικές τους παρόμοιες εμπειρίες,με άκουγαν...και πάντα μου έδιναν δύναμη.Και κατάφερνα να κρυφτώ και να μην δείχνω τον φόβο μου.Ολοι έβλεπαν πως το αντιμετώπιζα ψύχραιμα...όλοι εκτός την κολλητή μου...αυτή ήταν εκεί τα βράδια που με έπιανε το παράπονο...που έκλαιγα...που ήθελα κάπου να μιλήσω...και πάντα,πάντα μου έλεγε κάτι που  μου έδινε κουράγιο και δύναμη!

  Και οι μέρες περνούσαν...όσο πλησίαζε η μέρα που θα έμπαινα στο νοσοκομείο,τόσο πιο δύσκολο μου φαινόταν...δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι τέτοιο συνέβαινε σε εμένα...κι όμως...ήταν αλήθεια...κι έπρεπε να το αντιμετωπίσω...ότι κι αν γινόταν,εγώ έπρεπε να είμαι δυνατή.Και το ξαναλέω,όχι για μένα,αλλά για τις κόρες μου!

 Την μέρα της εισαγωγής μου,ήμουν πολύ ήρεμη.Λες κι όλο αυτό συνέβαινε σε κάποιον άλλον.Ισως γιατί κατά βάθος ήθελα να τελειώνω με αυτό,όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα.Βέβαια,ένα σοκ το έπαθα,αφού πήγα για επέμβαση στο ένα στήθος και τελικά βρέθηκα να κάνω και στα δυο,μιας και είχε βγει κι ένας μικρός όγκος και στο άλλο...ο γιατρός όμως μας καθησύχασε!Ηταν 100% καλοήθεις και τους καθάρισε τελείως!Τώρα δεν είχα τίποτα να φοβάμαι!

 Οταν κάτι τετοιο σου συμβαίνει,αναθεωρείς πολλά πράγματα.Μαθαίνεις να δίνεις σημασία σε απλά μικρά γεγονότα,προσπαθείς να απολαμβάνεις όλες τις στιγμές της καθημερινότητας σου σαν να είναι οι τελευταίες.Και κυρίως,βλέπεις ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά στέκονται δίπλα σου.Ενα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν,σε όλους εσάς,που μου δώσατε δύναμη,θετική ενέργεια και ποθ μου δείξατε πως πραγματικά με σκέφτεστε!

 Πέρασε κι αυτό... Τώρα έμεινε η ανάρρωση...αυτό όμως είναι το εύκολο κομμάτι!!!

      πραγματικά σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!


4 Ιουν 2013

Ενα μεγάλο ευχαριστώ!

  Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή σου,που έρχονται τα πάνω κάτω...που νομίζεις δεν μπορείς να αντέξεις άλλα χτυπήματα και αναζητάς τρόπο να ξεφύγεις  ...και τότε εμφανίζονται αυτοί,οι φίλοι ¨άγγελοι¨".Αυτοί που είναι εκεί για να σε στηρίξουν,να σου δώσουν το χέρι σου να σηκωθείς όταν πέσεις,να σε ακούσουν,να σου δώσουν δύναμη.

  Αυτοί που σε στηρίζουν αθόρυβα,χωρίς να σου ζητάνε κάποιο αντάλλαγμα για τις "υπηρεσίες" τους...αυτοί που σε σέβονται και αν και σας χωρίζει μεγάλη απόσταση,είναι σαν να περπατάνε μαζί,αγκαλιασμένοι!Αυτοί που σε κοιτάνε στα μάτια και βλέπουν την ψυχή σου και το ποιος πραγματικά είσαι.Αυτοί που δεν ψάχνουν ευκαιρία να σε χτυπήσουν...

  Αυτοί,που ενώ δεν σε γνωρίζουν,αποδεικνύονται καλύτεροι φίλοι,από αυτούς που υποτίθεται  πως σε ήξεραν...αυτοί που δεν διακατέχονται από ανασφάλειες και ψυχώσεις.Αυτοί που μπήκαν στην ζωή σου αναπάντεχα και την έκαναν λίγο πιο φωτεινή...

  Και ξαφνικά χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου....ένα πρόβλημα υγείας σε κάνει να αναθεωρήσεις τις απόψεις και τις προτεραιότητές σου...και αποφασίζεις να ασχοληθείς με πιο ουσιαστικά πράγματα από την κακία και την μικροπρέπεια μερικών...όχι γιατί είσαι ανώτερος άνθρωπος,αλλά γιατί απλά έπαψε να σε ενδιαφέρει!

  Όπως πολύ σωστά λέει και η κολλητή μου,όλα γίνονται για κάποιο λόγο!Και μπορεί αυτόν τον λόγο να μην μπορούμε εύκολα να τον κατανοήσουμε,αλλά με τον χρόνο συνειδητοποιούμε τι θέλει να πει ο ποιητής...

  Χάρη λοιπόν σε όλους αυτούς τους ανθρώπους,αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο και με μένα.Σε αυτή την δύσκολη στιγμή της ζωής μου,βλέπω πως υπάρχουν άτομα που πραγματικά νοιάζονται και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ τυχερή!Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από αυτό!Και ξέρω,πως ακόμα κι αν νοιώθω τρομοκρατημένη κι ας είναι μια επέμβαση ρουτίνας,ακόμα κι αν φοβάμαι για το τι μπορεί να συμβεί,ξέρω πως η θετική ενέργεια που παίρνω και τα λόγια που ακούω από αυτούς,θα μου δώσουν την δύναμη να το ξεπεράσω κι αυτό και να γίνω ακόμα πιο δυνατή!

    Ενα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν!
                             
                                 Και ξέρετε πολύ καλά σε ποιες το λέω!