menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

30 Νοε 2011

Αυτό είναι το φάρμακο μου!

Χτες το βράδυ εκείπου καθόμουν και χάζευα τις σελίδες του fb,ένοισα ξαφνικά ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι που συνεχώς μεγάλωνε και μου έκοβε την ανάσα.Πήγα λοιπόν στο μόνο μέρος που ηρεμώ,στο κρεβάτι των παιδιών μου.
Μιας και η Κωνσταντίνα ξυπνάει εύκολα,ξάπλωσα δίπλα στη Στέλλα.Και τότε αυτή γύρισε και μ'αγκάλιασε,λες και κατάλαβε πόσο ανάγκη είχα από μία αγκαλιά εκείνη την ώρα!Κούρνιασε δίπλα μου,ή καλύτερα κούρνιασα εγώ δίπλα της,μύριζα το άρωμά της,επαιρνα ανάσα από την ανάσα της!
  Πόση δύναμη παίρνω από τα παιδιά μου!Οταν νοιώθω πως όλος ο κόσμος γκρεμίζεται δίπλα μου,πάντα σ'αυτά τρέχω για να ξεχαστώ!Με την αθωότητα και την αγάπη τους με κάνουν να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.Δίνουν χρώμα στη ζωή μου,ζωγραφίζουν όμορφες εικόνες και μπαίνω μέσα!
Βλέποντας τες να κοιμούνται αναρωτιέμαι πώς μπορεί δυο παιδιά που μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον να είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους!Η μία με έντονη προσωπικότητα,ανεξάρτητη και ασυμβίβαστη και η άλλη τόσο ευαίσθητη και ήρεμη...Δύο διαφορετικές υπάρξεις που ολοκληρώνουν την δική μου!Αισθάνομαι τόσο τυχερή που τις έχω στη ζωή μου!
 Τα βράδια που γυρίζω στο σπίτι ξεχνάω για λίγο όλη την κούραση και τα προβλήματα που κουβαλάω...η αγκαλιά και το χάδι τους είναι για μένα το παυσίπονο μου.Και το "σ'αγαπώ μανούλα" με κάνει να αισθάνομαι πως κάτι σωστό κάνω μαζί τους!Μπορεί να μην είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου,αλλά σίγουρα προσπαθώ να γίνω!Και θα γίνω για χάρη τους!!!

24 Νοε 2011

Πάλι εδώ παρέα με τις σκέψεις μου και παρόλο την κούραση θα σκεφτώ μόνο όμορφα πράγματα!Πράγματα που με ηρεμούν,που με γαληνεύουν!
 Γυρίζω το μυαλό μου αρκετά χρόνια πίσω,τότε που ζούσα ανέμελες στιγμές στο σχολείο.Οι πλάκες που σκαρώναμε,οι κοπάνες που κάναμε όλοι η τρελοπαρέα...νομίζω πως ήμουν η μόνη απουσιολόγος που παραλίγο να μείνει από απουσίες στην Γ΄λυκείου!
Σειρά έχει η εποχή που γνώρισα τον άνθρωπο που μου άλλαξε την ζωή,τον άντρα μου!Βόλτες με την μηχανή στις παραλίες της Χαλκιδικής,ξενύχτια στα λαδάκικα,ποτό σχεδόν σε όλα τα μπαράκια της Θεσσαλονίκης!Ο λόγος μας,ο αρραβώνας μας,η συγκατοίκησή μας και μετά ο γάμος μας.Θυμάμαι σαν χτες την μέρα που τον είδα να με περιμένει στα σκαλιά της εκκλησίας να ενώσουμε τις ζωές μας σε μία!
 Μετά ήρθε η γέννηση της Κωνσταντίνας.26/07/2000,μόλις 23ων χρονών είχα αποκτήσει την δική μου κουκλίτσα!Επαιζα ατελείωτες ώρες μαζί της,κυλιόμουν στο πάτωμα και γινόμουν κι εγώ μαζί της παιδί!Αν και ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα πολύ δύσκολο παιδί,με έκανε να νοιώθω πως η ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα!
 5 1/2 χρόνια αργότερα απέκτησα το δεύτερο μικρό μου θαύμα,όπως συνηθίζω να αποκαλώ τα παιδιά μου,την Στέλλα.Και η ευτυχία μου ολοκληρώθηκε.Αν με ρωτήσετε πια ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου,θα σας απαντήσω η στιγμή που τις κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου!Στιγμή χαραγμένη ανεξίτιλα στην καρδιά και στο μυαλό μου!
 Οση κούραση κι αν έχω,όσα νεύρα κι αν αισθάνομαι κοντά τους ξεχνάω τα πάντα!Η αγκαλιά τους έχει γίνει για μένα το καταφύγιο μου.Με μια τους λέξη και μ'ένα τους φιλί πετάω στα ουράνια!με κάνουν να νοιώθω ολοκληρωμένη και κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό που μ'αξίωσε να ζήσω το θαύμα της μητρότητας!
 Κι όταν τα πράγματα ζορίζουν πολύ,υπάρχει πάντα εκεί ο Δημήτρης να μου κρατάει το χέρι κια να με βοηθάει να βγαίνω πιο δυνατή.Αλλωστε αυτό δεν είναι η αγάπη;Να ξεπερνάς μαζί με τον άνθρωπο σου κάθε εμπόδιο που συναντάς και να βγαίνεις νικητής!
 Ναι,έζησα πολλές όμορφες στιγμές στη ζωή μου και εύχομαι να ζήσω ακόμα περισσότερες!Κι αν η κούραση με κάνει να τις ξεχνώ για λίγο,φτάνει ένα "σ'αγαπώ" από την οικογένεια μου για να μου το θυμίζει!

6 Νοε 2011

Σήμερα διάβασα σε έν site για την ευτυχία.Εγραφε πως ακόμα και αν δεν είσαι ευτυχισμένος στη ζωή σου,μπορείς απλά να κάνεις ευτυχισμένη την ψυχή σου κάνοντας όνειρα!Γιατί τα όνειρα έχουν να κάνουν με τον ψυχικό σου κόσμο και εκεί δεν χρειάζονται υλικά αγαθά.Αρκεί μόνο να ξυπνάς με αυτόν ή αυτή που αγαπάς,
 Ολοι μας ψάχνουμε την ευτυχία πολλές φορές σε λάθος πράγματα.Και όταν την βρούμε φοβόμαστε ότι θα μας φύγει...ίσως και γι'αυτό την κρύβουμε...ίσως να νοιώθουμε "ενοχές" όταν βλέπουμε την δυστυχία που υπάρχει γύρω μας...
 Για τον καθένα μας η ευτυχία έχει διαφορετική σημασία.Για κάποιους είναι να έχουν υλικά αγαθά,για κάποιους να έχουν την υγεία τους.Για μένα ευτυχία είναι οι μικρές καθημερινές στιγμές που περνάω με τα παιδιά μου και με τους δικούς μου ανθρώπους.Οι στιγμές που με κάνουν να νοιώθω ηρεμία και γαλήνη.
Στο ίδιο site λοιπόν αναφέρει τα συστατικά που χρειαζόνμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι.Είναι 5 και επειδή συμφωνώ απόλυτα μαζί τους σας τα παραθέτω:
1)Ανακαλύψτε τον καλύτερο εαυτό σας!
2)Σχεδιάστε τη ζωή σας έτσι ώστε να χωράει τη χαρά!
3)Αποφύγετε τα αν(αν είχα καλύτερη δουλειά,αν είχα μεγαλύτερο σπίτι...)!
4)Δώστε προτεραιότητα στους άλλους!
5)Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι ευτυχισμένος!
 Αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε ευτυχισμένοι,θα πρέπει να γεμίσουμε το μυαλό μας με τις όμορφες στιγμές που ζούμε και να τις θυμόμαστε πάντα.Να μην σκεφτόμαστε το "αν" αλλά να ζούμε το τώρα όσο μπορούμε πιο έντονα!
Αν με ρωτήσετε αν είμαι ευτυχισμένη θα σας απαντήσω "ναι,έχω όλα όσα θα ήθελα.Μια ευτυχισμένη οικογένεια,δύο υπέροχα παιδιά και αληθινούς φίλους!και όπως έχω ξαναγράψει :

1 Νοε 2011

Είναι δύσκολο να είσαι μαμά!

Η κούραση,σωματική και ψυχολογική,με έχει φέρει στα όρια μου!Και η σωματική παλεύεται,με την ψυχολογική όμως τι γίνεται;Πόσο κρατάει άραγε η κρίση εφηβείας;Δεν ξέρω...τελευταία έχω αρχίσει να αμφισβητώ τον εαυτό μου!
Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό...αρχίζω να φοβάμαι...χάνω τον έλεγχο...δεν ξέρω τι να κάνω και τι να πω πια!
Μήπως εγώ τα βλέπω όλα μαύρα;δεν ξέρω πια...το μόνο που ξέρω είναι πως βαρέθηκα να κλαίω τα βράδια που όλοι κοιμούνται!Βαρέθηκα να σκέφτομαι...κουράστηκα!Είναι πολύ δύσκολο να μην ξερεις τι να κάνεις με το ίδιο σου το παιδί!Είναι πολύ ψυχοφθόρο!Μήπως φταίω εγώ;Μήπως δεν είμαι και τόσο σωστή μάνα;
Τι μπορώ να κάνω για να διορθώσω την κατάσταση;Τι πρέπει να πω για να ηρεμήσουμε;Οσες φορές προσπάθησα να μάθω τι είναι αυτό που την απασχολεί μου ζητάει συγνώμη.Μα εγώ δεν είναι η συγνώμη της που ζητάω!Θέλω πίσω το κοριτσάκι μου!Δεν φαντάζεστε πόσο μου λείπει!
Οταν είμαστε οι δυο μας όλα είναι τελείως διαφορετικάΟταν όμως βρισκόμαστε όλοι μαζί η ζήλεια της για την μικρή βγαίνει στην επιφάνεια...Ισως και αυτό να είναι η αιτία...
Νοιώθω να βουλιάζω...νοιώθω απογοητευμένη...νοιώθω φοβισμένη!Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ κάποια λύση.Πρέπει να βρω μια λύση!Θέλω να φωνάξω "βοήθεια" αλλά νομίζω πως δεν θα μ'ακούσει κανείς...
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μαμά!Δεν θα το άλλαζα όμως με τίποτα!Εχω πίστη και ελπίζω πως θα το ξεπεράσουμε...απλά θέλει λίγο χρόνο...