19 χρόνια στη ζωή μας!

Πώς μπορεί μια μάνα να περιγράψει το τι αισθάνεται για το παιδί της; Το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή της;


Πώς μπορεί να εξηγήσει αυτή την αγάπη που ένοιωσε όταν το κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της και που μεγαλώνει μέρα με την μέρα;


Πώς μπορεί να μην αισθάνεται περήφανη για αυτό το μικρό ανθρωπάκι που μεγάλωσε και έγινε ένας σπουδαίος άνθρωπος;


Πώς μπορεί να μην αισθάνεται ευλογημένη και μόνο που έζησε το θαύμα της γέννησής του;


Αγαπημένη μου κόρη , έχεις μεγαλώσει, έχεις γίνει μια ωραία γυναίκα! Να μοιράζεις τη μαγική σου ενέργεια παντού και να γεμίζεις τις ημέρες σου με αγάπη!


Άλλαξες εντελώς τη ζωή μου και με έμαθες να αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου!


Μπορεί να  μεγάλωσες, αλλά  κάποτε  μπορούσα απλά να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου!


Όσο κι αν μεγαλώνεις, για εμένα θα είσαι ακόμα μωρό και μια μητέρα φροντίζει πάντα το μωρό της!


Πότε πέρασαν 19 χρόνια:Σαν χτες μου φαίνεται που σε κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου,που μύρισα το άρωμά σου,που ένοιωσα πως μπορεί κάποιος να αγαπήσει έναν άνθρωπο περισσότερο και από τον ίδιο του τον εαυτό...

Να ξέρεις πως είμαι πολύ περήφανη που είμαι μαμά σου....


Να ξέρεις πως σε αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο...


Να ξέρεις πως ότι κι αν γίνει θα είμαι δίπλα σου....


Να ξέρεις πως θα σε προστατεύω πάντα....


Να ξέρεις ,πως ακόμα κι όταν θα είμαι εκεί ψηλά,θα έρχομαι και θα σε σκεπάζω να μην κρυώνεις....


Να ξέρεις πως θα κάνω τα πάντα να είσαι ευτυχισμένη....


Σε αγάπησα πριν σε δω....


Σε λάτρεψα πριν σε κρατήσω....


Αν μπορούσες να δεις μέσα από τα μάτια μου το πόσο σημαντική είσαι για μένα!


Πόση αγάπη μπορεί ένα παιδί να σε κάνει να νοιώσεις!!!Κι εσύ το κατάφερες αυτό!Ησουν πάντα ένα δύσκολο παιδί...κι εγώ μια μάνα που σε ζόρισα αρκετά και ακόμα το κάνω...είναι αλήθεια πως πολλές φορές φοβήθηκα πως σε χάνω...πως απομακρυνόμαστε...αλλά κάθε φορά,κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι εκείνη την πρώτη φορά που σε κράτησα στην αγκαλιά μου,που στα μάτια σου είδα όλο μου τον κόσμο!

Να είσαι πάντα γερή κοριτσάκι μου, να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι, με αγάπη την ζωή σου να σκεπάζεις...


Ν’  αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις…


Σε αγαπάω πολύ!

Να φυλάγεσαι!Γ.Ζουγανέλης-Ελεονώρα Ζουγανέλη

Τις νύχτες σε νανούριζα και έχτιζα το όνειρο σου

και εγώ ονειρευόμουνα τον κόσμο το δικό σου

μεγάλωσες μεγάλωσα δεν έχω απαντήσεις

φοβάμαι τώρα πιο πολύ τον κόσμο που θα ζήσεις.

Τις νύχτες που φοβόμουνα μου κράταγες το χέρι

και περπατούσαμε μαζί μέσα στο παραμύθι

μεγάλωσες μεγάλωσα κανένας πια δεν ξέρει

να μπει στο φόβο του αλλουνού να τον εξαφανίσει.

Δεν έχω άλλες συμβουλές και σου ζητώ συγγνώμη

για όσα ήμουν σίγουρος κι εσύ διαφωνούσες

κανείς δεν ξέρει αύριο το τι μας ξημερώνει

κι εσύ το έβλεπες αυτό και επαναστατούσες.

Δε θέλω άλλες συμβουλές έχω δική μου γνώμη

κι αν είναι όλα δύσκολα εμείς θα βρούμε άκρη

αρκεί να μείνουμε άνθρωποι κι αυτό που μας ενώνει

να είναι η αγάπη μας, το γέλιο και το δάκρυ.

Να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι

με αγάπη τη ζωή σου να σκεπάζεις

να αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι

και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις.

Στον ώμο μου ακούμπαγες με τόση εμπιστοσύνη

να βλέπουμε τη θάλασσα να λέμε τα δικά μας

μακάρι να ‘ταν η ζωή σαν τη στιγμή εκείνη

ο φόβος να μας ξέχναγε και να'φευγε μακριά μας.

Ακόμα το κεφάλι μου το γέρνω στη σκιά σου

και σκέφτομαι μια θάλασσα σαν τη δική σου αγάπη

στα ζόρια και τα δύσκολα θα κρύβομαι κοντά σου

να ξεχωρίζω το χρησμό απ'την οφθαλμαπάτη.

Να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι

με αγάπη τη ζωή σου να σκεπάζεις

να αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι

και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις.

"Ως... το θάνατο"

Έφτασε στο σπίτι σκεπτική… το βάρος της ψυχής της έφτασε στα πόδια, έγιναν ασήκωτα όσο ανέβαινε τις σκάλες. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε.

Όλα ήταν όπως τα άφησε το πρωί, το φλιτζάνι στο τραπέζι, τα πιάτα στον νεροχύτη κι εκείνος ξαπλωμένος στον καναπέ με το κινητό στο χέρι.

«Καλησπέρα» του είπε. 

Σηκώθηκε και την αγκάλιασε. Την ρώτησε πώς ήταν η μέρα της, εκείνη όμως ήθελε να του πει πώς ήταν η νύχτα της… Ανήσυχη… τρομαχτική… γεμάτη φωνές που της τρυπούσαν το μυαλό… με δάκρυα που μούσκευαν την ψυχή και το μαξιλάρι της...

Αντί γι’ αυτό όμως του απάντησε με ένα ξερό «καλή» και απομακρύνθηκε.

Άρχισε να τακτοποιεί το σπίτι, σκούπισμα, ξεσκόνισμα, πλυντήρια και έπρεπε να έχει έτοιμο φαγητό για να μπορεί να της πει πως δεν του αρέσει. Έτσι κι αλλιώς τίποτα από ότι έκανε δεν του άρεσε πια.

Γύρισε και κοίταξε γύρω της. Είχε όλα όσα ήθελε κι όμως… κάτι της έλειπε…. κι εκείνο το βάρος που έλεγε ξαναγύρισε στην καρδιά της. Ένιωσε τα μάτια της να καίνε κι την φωνή της να είναι έτοιμη να εκραγεί. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε στο μπάνιο. Ναι, ένα ζεστό ντους θα της έκανε καλό.

Το νερό έπεφτε πάνω της με μανία, λες και προσπαθούσε να ξεπλύνει την λύπη και τον μαρασμό που την είχε τυλίξει. Τα δάκρυά της έγιναν ένα με το νερό σε ένα κλάμα βουβό αλλά συγχρόνως τόσο δυνατό… ένα κλάμα που λες και έψαχνε αφορμή να βγει και να ξεσπάσει.

Με όση δύναμη  της  είχε απομείνει, προσπάθησε να συνέλθει και να βάλει ξανά την μάσκα του κλόουν. Δεν ήθελε κανένας να ξέρει το τι γίνεται μέσα της, δεν ήθελε κανένας να την λυπάται… και τα κατάφερε. Όταν βγήκε από το μπάνιο, ευτυχώς κανένας δεν κατάλαβε τι είχε προηγηθεί και το πόσο ραγισμένη ήταν.

Ο ύπνος της ήταν και πάλι δύσκολος, γεμάτος εφιάλτες. Σηκώθηκε από το κρεβάτι με βαρύ κεφάλι και αφού έκανε ένα κρύο ντους  να συνέλθει, έβγαλε από την τσάντα της τον φάκελο με τις εξετάσεις και τις διάβασε. Οι όροι που έγραφαν ήταν ακαταλαβίστικοι. Ντύθηκε βιαστικά και  βγήκε στον δρόμο. Το ραντεβού με τον γιατρό της ήταν στις 11 και μιας και ήταν ακόμα νωρίς, προτίμησε να πάει με τα πόδια όσο ακόμα μπορούσε.

Όταν έφτασε ο γιατρός ήταν ήδη εκεί και την περίμενε. Το ύφος του πρόδιδε πως τα νέα δεν θα ήταν καλά. Κάθισε στην πολυθρόνα και περίμενε τα λόγια του. Όταν άκουσε αυτά που της είπε ένιωσε να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της. Μια σπάνια πάθηση της μήτρας θα της στερούσε αυτό που τόσο επιθυμούσε στη ζωή… ένα δικό της παιδί….

Ο γιατρός προσπαθούσε να της εξηγήσει πως δεν πρέπει να απελπίζεται και πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, όπως η υιοθεσία, αλλά αυτή ήξερε πως όλα είχαν τελειώσει.

Η επιστροφή της φάνηκε ατελείωτη. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και την χτύπησε δυνατά πίσω της. Έπρεπε να μιλήσει μαζί του, να του πει τι συμβαίνει, τον είχε τόσο ανάγκη αυτή τη στιγμή…

Έβγαλε το κινητό της από την τσάντα της και πάτησε το νούμερό του.

“Έλα, πες μου στα γρήγορα γιατί έχω δουλειά.”

Ξέσπασε σε κλάματα.

“Μαρία; τι συμβαίνει ; Γιατί κλαις;”

“Kώστα, πρέπει να μιλήσουμε… πήγα στον γιατρό…”

“Ηρέμησε και θα τα πούμε μόλις έρθω σπίτι. Ότι κι αν είναι θα το αντιμετωπίσουμε.”

Έκλεισε το τηλέφωνο και έμεινε με τα μάτια καρφωμένα στο κενό.

Έπρεπε να κάνει κάτι να απασχολήσει το μυαλό της. Σηκώθηκε και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Άνοιξε την ντουλάπα και άρχισε να ξεκρεμάει ρούχα και κοστούμια που είχαν καιρό να φορέσουν για να τα φρεσκάρει.

Όταν έσκυψε να πάρει το χαρτί που έπεσε από το σακάκι του, πάγωσε. Ήταν ένα υπερηχογράφημα. Πάνω του είχε γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο “στον Κώστα, τον πατέρα του παιδιού μου”.

Άρχισε να γελάει υστερικά… να σκίζει ότι ρούχο δικό του έβλεπε μπροστά της και να βρίζει… δεν τον άκουσε που μπήκε στο σπίτι… όταν την είδε έτσι κατάλαβε ότι ήξερε.

Γύρισε και τον κοίταξε. Εκείνος χαμήλωσε τα μάτια και της είπε μία απλή ”συγνώμη”.

Δεν ήξερε αν έπρεπε να τον χτυπήσει ή να τον διώξει.

“Θα το συζητήσουμε μετά αυτό” της είπε. “Πες μου πρώτα τι σου είπε ο γιατρός. “

Να λοιπόν η ευκαιρία να τον πονέσει όσο την πόνεσε κι αυτός.

“Mου είπε πως είμαι μια χαρά. Οι εξετάσεις είναι όλες φυσιολογικές. Οι δικές σου όμως δεν είναι αυτές που περιμέναμε. Δυστυχώς το όνειρό σου να αποκτήσεις δικό σου παιδί θα μείνει απραγματοποίητο. Δεν μπορείς ούτε φυσιολογικά, ούτε με ιατρική βοήθεια. Και σίγουρα αυτό το μωρό στον υπέρηχο δεν είναι δικό σου αλλά κάποιου που προσπαθεί να σου φορτώσει αυτή η κυρία.”

Τον είδε να θρονιάζεται στο κρεβάτι αδυνατώντας να πιστέψει αυτά που άκουσε.

“Πάω μια βόλτα.  Όταν γυρίσω δεν θέλω να σε βρω εδώ. Τελειώσαμε”  του είπε και έφυγε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη της.

Ήταν το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε ήρεμη. Ξύπνησε το πρωί και αφού έκανε έναν ζεστό καφέ άνοιξε την τηλεόραση. Πάγωσε με την εικόνα που έβλεπε.

“Ο γνωστός δικηγόρος Κώστας Δημητρίου άφησε την τελευταία του πνοή στις 3 τα ξημερώματα μετά από τον θανατηφόρο αυτοτραυματισμό του στο κεφάλι. Τα αίτια της τραγωδίας δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά.”

Έμεινε ακίνητη σαν άγαλμα με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα για πολλή ώρα. Ούτε που μπορούσε να φανταστεί πως τα λόγια της θα οδηγούσαν σε κάτι τέτοιο. Το μόνο που ήθελε ήταν να τον πονέσει όπως πόνεσε κι αυτή…..

Κοίταξε την βέρα της και αφού την φίλησε, την έβγαλε και την άφησε στο τραπέζι. Σηκώθηκε και περπάτησε αργά προς την μπαλκονόπορτα…

Η τηλεόραση έπαιζε όλη μέρα την είδηση:

“Η σύζυγος του Κώστα Δημητρίου, δεν άντεξε την απώλεια του συζύγου της και πήδηξε από το μπαλκόνι του 5 ορόφου όπου διέμεναν τα τελευταία χρόνια. Ο θάνατός της ήταν ακαριαίος.”

αυτή η ανάρτησή δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο pearls n roses στην στήλη μου  Υπόστεγο αγάπης

Κι όμως φίλε μου υπάρχει ελπίδα!

Άλλο ένα πρωινό που παλεύεις να βγάλεις όρθια την μέρα…
Άλλη μια μέρα που βουλιάζεις μέσα στην θλίψη….
Άλλη μια μέρα που ψάχνεις κάτι να σε τραβήξει πάνω από την γραμμή…
Το μυαλό σου έτοιμο να εκραγεί… οι σκέψεις μπερδεύονται… σε βασανίζουν… παίζουν μαζί σου κι εσύ νιώθεις  ότι σε χάνεις…
Ψάχνεις να βρεις τι λάθος έκανες, που έφταιξες, τι μπορείς να κάνεις για αλλάξεις την ζωή σου…
πώς να βρεις τον εαυτό σου που χάνεις μέρα  με την μέρα;
Πώς μπορεί να είναι κάποιος χαρούμενος όταν όλα γύρω του προσπαθούν για το αντίθετο;
Πώς μπορεί  να χαμογελάει όταν η καρδιά του κλαίει όλο και πιο πολύ;
Πώς να πιστέψει ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν, όταν οι πιο δικοί του άνθρωποι έχουν γίνει ξένοι;
Πώς να είναι δυνατός, όταν καθημερινά γίνεται σάκος του μποξ να ξεσπάσουν όλοι οι
άλλοι;
Πώς να πιστέψει στον εαυτό του, όταν τον κάνουν να αισθάνεται άχρηστος και ανίκανος;
Κι μετά έρχεται η νύχτα…
Όταν όλοι κοιμούνται κι εσύ μένεις μόνος με τις σκέψεις σου…
Και ξέρεις , μέσα στην σιωπή της νύχτας οι φωνές στο κεφάλι σου γίνονται ουρλιαχτά…
Σε τρομάζουν… σε μαλώνουν… σε κομματιάζουν….
Τα δάκρυα καίνε τα μάτια σου…. Καίνε την ψυχή σου…. Αλλά τότε νιώθεις μια μικρή
λύτρωση…
Τότε παίρνεις λίγο δύναμη και  λες “άντεξα και σήμερα”… “αύριο είναι μια καινούρια
ημέρα”…
και ελπίζεις να μην είναι η τελευταία…
ελπίζεις να είναι καλύτερη ή τουλάχιστον όχι  χειρότερη από την σημερινή….
Απλά ελπίζεις….
Κι όμως φίλε μου, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν και θέλουν να σε βλέπουν ευτυχισμένο.
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να διώξουν την θλίψη από τα μάτια σου και θέλουν να σε δουν να χαμογελάς  ξανά.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα είναι δίπλα σου όποτε τους χρειαστείς για να σου δώσουν το χέρι τους και να σε τραβήξουν πάνω από την γραμμή, αρκεί να τους αφήσεις.
Και να ξέρεις πως όσες φορές κι αν πέσεις, θα σηκωθείς ακόμα πιο δυνατός .
Και αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί μαζί σου για πάντα. Να το θυμάσαι!


Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που νιώθουν μόνοι αυτές τις Άγιες μέρες με την ευχή να έρθει η ανάσταση και στην δική τους ψυχή.

Το θαύμα

Το θαύμα

Καθισμένη στο γραφείο της προσπαθούσε να τακτοποιήσει τις τελευταίες εκκρεμότητες. Σχεδόν όλοι είχαν φύγει, αλλά αυτή έψαχνε ευκαιρία να μείνει λιγάκι ακόμα… άλλωστε δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.

“Ακόμα εδώ είσαι” διέκοψε τις σκέψεις της η φωνή του αφεντικού της. “ Άντε σήκω, παραμονή Χριστουγέννων είναι. Πάνε να ξεσκάσεις  λιγάκι κι εσύ. Η δουλειά μπορεί να περιμένει”

Γύρισε και τον κοίταξε με απορία… παραμονή Χριστουγέννων.. ποια η διαφορά; Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε κάτι ή κάποιος να γιορτάσει πια μαζί του… Τα Χριστούγεννα δεν είχαν πια σημασία για εκείνη. Το μόνο που της θύμιζαν ήταν ο ξαφνικός  χαμός του…

Σηκώθηκε από την καρέκλα της, πήρε το παλτό της και τον χαιρέτησε βιαστικά. Ένιωθε το πρόσωπό της να καίει. Βγήκε στον δρόμο και ένιωσε το παγωμένο αεράκι να της τρυπάει το μυαλό. Αποφάσισε να περπατήσει ως την επόμενη στάση για να συνέλθει. Παρατηρούσε τον κόσμο που κυκλοφορούσε γύρω της. Ζευγάρια πιασμένα από το χέρι, γονείς με τα μωρά τους αγκαλιά. Ήθελε να κλείσει τα μάτια της και όταν θα τα ξανάνοιγε να ήταν όλα ένα κακό όνειρο.

Ήταν αρχές Νοεμβρίου όταν χτύπησε το κινητό της… “Μαρία, ο Βασίλης είχε ένα ατύχημα…. δυστυχώς δεν τα κατάφερε…  “ Από εκείνη την μέρα η ζωή της είχε παγώσει. Όσα όνειρα είχε κάνει έσβησαν μαζί του…

Ανέβηκε στο λεωφορείο και κάθισε. Αυτή η έντονη καούρα  που είχε τελευταία επανήλθε. Μάλλον κάποιο κρύωμα θα είναι, σκέφτηκε. Έφτασε στο σπίτι και μπήκε αμέσως στο μπάνιο αδειάζοντας για άλλη μια φορά το στομάχι της. Έκανε ένα γρήγορο ντουζ  και χώθηκε στο κρεβάτι της.

 Άλλη μια νύχτα που αποκοιμήθηκε με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Άλλο ένα βράδυ που τον είδε στον ύπνο της… της χαμογέλασε… της κράτησε  τα χέρια και της είπε με την γνωστή ζεστασιά της φωνής του “αγάπη μου, μην κλαις άλλο, μπορεί να μην είμαι δίπλα σου, αλλά είμαι μέσα σου. Η αγάπη που είχαμε δεν θα σβήσει ποτέ, αλλά θα γίνει ακόμα πιο δυνατή μέσα από το πλασματάκι που μεγαλώνει στην κοιλιά σου”

Πετάχτηκε ιδρωμένη…. Μέχρι πριν λίγο δεν είχε προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι είχε λίγες μέρες καθυστέρηση…. Άνοιξε το συρτάρι της και έψαξε να βρει το τεστ που της είχε δώσει λίγες μέρες πριν χαθεί μαζί με μια κάρτα που της έγραφε “θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη αν μου χαρίσεις ένα μωράκι”

Με δάκρυα στα μάτια έκανε το τεστ και περίμενε…. Στο παραθυράκι φάνηκαν δυο γραμμές… ήταν θετικό…. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και του είπε “Μπορεί να μην πρόλαβες να γίνεις να γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη, αλλά ελπίζω να είσαι ο πιο ευτυχισμένος στον ουρανό αγάπη μου….”

Ο δυνατός άνεμος άνοιξε το παράθυρο του δωματίου και ένιωσε μια γνώριμη μυρωδιά να πλημμυρίζει τον χώρο…. Και θα μπορούσε να ορκιστεί πως άκουσε την φωνή του να της λέει “Είμαι…..”

Φιλία

Άκου δυο λόγια να σου πω, μικρά και μετρημένα,

η  “φιλία” που μου λες έχει μεγάλη έννοια.

Κάποιοι είναι δίπλα σου στις χαρές σου και στα τραγούδια,

μα μόλις  έρθουν τα δύσκολα το βάζουνε στα πόδια.

Δεν είναι πως δεν ήθελα εγώ να προσπαθήσω,

Απλά αυτοί χαθήκαν και έμεινα πιο πίσω.

Είναι κι αυτοί που έμειναν και μου άπλωσαν το χέρι

όταν εγώ ήμουν έτοιμη να πιάσω το μαχαίρι….

Εκείνοι απλά μου έδειξαν πως αξίζει να προχωρήσω

και τις χαρές της ζωής πάλι να συναντήσω.

Σε αυτούς λοιπόν εγώ χρωστώ πολλά να τους χαρίσω

και λόγια ψάχνω για  να βρω να τους ευχαριστήσω.

Μα η “φιλία” φίλε μου δεν είναι μόνο λόγια,

τα λόγια είναι για αυτούς που μένουν στα υπόγεια.

Με πράξεις αποδεικνύεται που βγαίνουν από την καρδιά σου,

με αισθήματα που έκρυβες μέσα στα σωθικά σου.

Εγώ πάντα θα είμαι εδώ για εκείνους που αξίζουν,

άρωμα στο δρόμο θα σκορπώ να έχουν να μυρίζουν.

Κι αν χάσουνε τον δρόμο τους και την ελπίδα χάσουν,

στήριγμα τους θα γενώ για το προσπεράσουν.

Η “φιλία” που μου λες έχει μεγάλη ουσία

σε ‘μένα μου την έμαθαν άνθρωποι με αξία!

Δες την φωτεινή πλευρά της ζωής!

Αλήθεια,τι κάνεις όταν νιώθεις πως βαλτώνεις;Πώς ακόμα και μεγαλύτερη να ήταν η μέρα,πάλι δεν θα ήταν αρκετή για να προλάβεις;


 Όταν θέλεις να κάνεις κάτι για εσένα,να πας ένα ταξίδι,να βγεις μια βόλτα,αλλά αυτό δυστυχώς είναι ένα προνόμιο που δεν σου ανήκει;

Όταν το μόνο που θέλεις να κάνεις είμαι να ουρλιάξεις στον χρόνο να σταματήσει και να βρεθεί κάποιος να σε ακούσει πραγματικά;

 Έχεις γίνει ένα ρομπότ,ένας απλός παρατηρητής της ζωής σου...βλέπεις τις μέρες να περνούν κι εσύ με μηχανικές κινήσεις απλά να προσπαθείς να βγάλεις άλλη μια όρθια...

 Πώς γίναμε έτσι στα αλήθεια; Τι φταίει που ακόμα και οι μικρές δόσεις ευτυχίας δεν είναι ικανές να μας κάνουν να ανακάμψουμε; Βυθιζόμαστε..

 Όλα είναι στο μυαλό μας τελικά...είναι τόσο απλό, αλλά συγχρόνως τόσο δύσκολο...το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τρόπο σκέψης.

Ας αρχίσουμε να χαμογελάμε, έστω και χωρίς λόγο, κι ας μας πουν χαζοχαρούμενους. Καλύτερα χαζοχαρούμενοι παρά μίζεροι!

Ας σκεφτόμαστε μόνο τα θετικά πράγματα της ζωής και ας ξεχάσουμε τα αρνητικά της, όσο κι αν αυτά παλεύουν να μας προσπεράσουν!

Και ας θυμόμαστε πως υπεύθυνοι για την ευτυχία μας είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Το χρωστάμε άλλωστε στον εαυτό μας!

Εύκολο θα μου πείτε μα το λες, στην πράξη όμως τι γίνεται;

Καλή ερώτηση, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δεν το προσπαθήσουμε.

Ας κάνουμε λοιπόν σήμερα την αρχή για να κάνουμε τη ζωή μας λιγάκι καλύτερη. Γιατί η αλήθεια είναι πως όταν είμαστε εμείς καλά, τότε είναι και οι γύρω μας!

Διώξτε ότι σας χαλάει...


Μην σταματάτε να ονειρεύεστε...


Μην σταματάτε να ελπίζετε...


Πείτε στους ανθρώπους σας πόσο τους αγαπάτε, γιατί δεν είναι πάντα αυτονόητο για αυτούς...

Και αν σας βγει, τουλάχιστον θα έχετε προσπαθήσει και δεν θα έχετε να πείτε πως εγκαταλείψατε...

Την καλημέρα μου με την ελπίδα και την ευχή μου το αύριο να είναι καλύτερο για όλους!

Γνωρίστε τη συγγραφέα Σοφία Κορωνίδου!

Σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ στο blog μου μια πολύ καλή φίλη,έναν εξαιρετικό άνθρωπο και μια σπουδαία συγγραφέα,την Σοφία Κορωνίδου. Η Σοφία είναι από αυτά τα άτομα που όταν τα γνωρίσεις καταλαβαίνεις πως ήρθαν στην ζωή σου για να μείνουν χωρίς να έχουν απαιτήσεις από εσένα!
Πριν λίγο καιρό είχα γράψει μια μικρή ιστορία στο blog  silverybooks που έχει μαζί με άλλους 3 συγγραφείς(την ανάρτησή μου θα την βρείτε εδώ  "Το Θαύμα" της Βάσως Σταύρου )
Σοφία μου σε ευχαριστώ πολύ που μου εμπιστεύτηκες μια μικρή σου ιστορία!

Το μωρό της Ρόζμαρι

Σε μαγαζί με βότανα και μπαχαρικά πήρε την πρώτη της ανάσα.  Πλάι στη ρίγανη την θήλασαν, με ξυλάκια κανέλας και φύλλα δάφνης έφτιαχνε σπιτάκια όταν ήταν νήπιο.

Όταν ήρθε η ώρα να τη βαφτίσουν, ο νονός της, που είχε πιει και κανά δυο τσιπουράκια παραπάνω πριν το μυστήριο, δεντρολίβανο απάντησε στον παπά αντί για Δάφνη.  Έμεινε λοιπόν αυτό.  Μυρωδικό το ένα, μυρωδικό και τ’ άλλο.  Σιγά τη διαφορά.  Στην εφηβεία της οι φίλες της το άλλαξαν λίγο, ώστε ν’ ακούγεται πιο πρωτευουσιάνικο, και το έκαναν Ρόζμαρι. 

Η Ρόζμαρι μεγάλωσε, πήγε να σπουδάσει στην Αθήνα, έκανε φίλους, γνώρισε έρωτες, άρχισε ν’ακούει χέβι μέταλ και να βάφει τα κατάξανθα μαλλιά της στο χρώμα του κάρβουνου. Στο χωριό πατούσε όλο και πιο αραιά.  Ειδικά αφότου παντρεύτηκε το Λουκά και πήραν σπίτι δικό τους στο Παγκράτι.  Όταν όμως ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα μέσα της, κάτι σαν ψαράκι που κολυμπά σε τροχιά ακανόνιστη, της ήρθε ξαφνικά η νοσταλγία.  Έτσι το κουβέντιασε με τον άντρα της και κανόνισαν η βάφτιση να γινόταν όταν με το καλό γεννούσε και το παιδί έκλεινε τον τρίτο μήνα στον Άη Γιώργη, εκεί που είχαν βαφτίσει και την ίδια. 

Η μέρα όμως εκείνη δεν έμελλε να έρθει ποτέ, αφού το παιδί γεννήθηκε αλλά δεν κατάφερε ποτέ να πάρει την πρώτη του ανάσα.  Αυτό το αμείλικτο χαστούκι της μοίρας πέταξε τη Ρόζμαρι, για ατελείωτους μήνες, στο πιο βαθύ και σκοτεινό πηγάδι της ψυχής της. 

Μια μέρα, όταν κόντευε χρόνος από το συμβάν, σηκώθηκε και ξύπνησε τον άντρα της.

«Πάμε» του είπε «πάμε στο χωριό».

Εκείνος δεν είπε λέξη.  Μπήκαν στο αυτοκίνητο τους και μετά από δυο ώρες πάρκαραν ήδη έξω από το καγκελόφραχτο προαύλιο του Άη Γιώργη.  Η Ρόζμαρι ζήτησε από το Λουκά να μείνει πίσω κι εκείνη μπήκε μόνη της στο σκοτεινό εσωτερικό της εκκλησίας και άναψε ένα κερί.  Ύστερα γονάτισε μπροστά στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας της Παυσολύπης.

«Μητέρα» ψέλισε «Σε παρακαλώ... Έχε το νου σου στη μικρή μου Βασιλική, ώσπου να έρθω να την ανταμώσω.»  Εκείνη τη στιγμή, ένα απαλό αεράκι φύσηξε από το ανοιχτό παράθυρο κι έσβησε το αναμμένο κερί.  Και τότε, για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο, η Ρόζμαρι άφησε τα δάκρυα της να ξεχυθούν ελεύθερα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Είμαι μέλος της συγγραφικής παρέας «Ώρες Συγγραφής» και διαβάζω μανιωδώς όλα τα είδη της λογοτεχνίας. Το πρώτο μου ρομαντικό-χιουμοριστικό μυθιστόρημα με τίτλο «Έρωτας από την πρώτη... μάχη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός, ενώ από τις εκδόσεις Ανάτυπο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Οδός Αμαρτίας, αριθμός 12», στην οποία συμμετέχω με το διήγημα μου «Το στοίχημα» που ανήκει στο είδος της λογοτεχνίας Φαντασίας.  Συνδιαχειρίζομαι τον ιστότοπο Silvery Books (https://silverybooks.blogspot.com/) με άλλους τρεις εξαιρετικούς συναδέλφους και προτείνω βιβλία στη στήλη Books we like.

Παράλληλα μεταφράζω λογοτεχνία. Κάποια από τα ποιήματα που έχω μεταφράσει είναι της συγγραφέως και ποιήτριας Πόλυς Μίλτου και θα τα βρείτε στη σελίδα του Spillwords.com

Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου, θα με συναντήσετε στα εξής ηλεκτρονικά μονοπάτια:

E-mailà skoronidou@hotmail.com

Facebookà Sofia Koronidou

και

στην ομάδα μου στο facebookà ΣοφίαΚορωνίδου-συγγραφέας