πόσο μου λείπεις!!!

16 Δεκεμβρίου...μια δύσκολη μέρα για μένα.Σαν σήμερα πριν από 6 χρόνια έχασα την αγαπημένη μου γιαγιά...
Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να θυμάμαι από εκείνη... ήταν πάντα εκεί κοντά μας,έτοιμη να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες μας.Στις εξετάσεις πάντα διάβαζα στο σπίτι της.Εκεί είχε ηρεμία!Κι εκείνη με φρόντιζε σαν να ήμουν μικρό παιδί!
Ταλαιπωρημένη από την ζωή της,έμαθε να αγωνίζεται και να τα καταφέρνει.Ισως από αυτή να πήρα και το πείσμα μου εκτός από το όνομα της!
Είχε μεγάλη αδυναμία στην Κωνσταντίνα μου και η Κωνσταντίνα σε εκείνη.Η "μάνα",όπως την φώναζε η Κωνσταντίνα,γινόταν μικρό παιδάκι μαζί της.Οταν αρρώστησε ξαφνικά(οξεία λευχαιμία)ένοιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου...η γιαγιάκα μου δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμα μαζί μας...
Μπήκε στο νοσοκομείο κι εκεί ζητούσε από τη μαμά μου να της πάμε να δει το παιδάκι της...Ποτέ δεν θα ξεχάσω την λάμψη που είχαν τα μάτια της όταν της πήγαμε την Κωνσταντίνα!Οπως δεν θα ξεχάσω και το δεκρυσμένο βλέμμα της Κωνσταντίνας βλέποντας την στο κρεβάτι...
Λίγες μέρες αργότερα,16/12/2005 μας άφησε...έγινε άγγελος για να μας προσέχει...ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως την έχασα...ίσως φταίει το ότι δεν με άφησαν να την αποχαιρετήσω...Η προχωρημένη εγκυμοσήνη μου δεν τους άφηνε να με βάλουν σε κίνδυνο....αυτό όμως δεν μπορώ να τους το συγχωρήσω γιατί είχα ανάγκη να την δω μια τελευταία φορά...
Σήμερα,6 χρόνια αργότερα,δεν περνάει μέρα που να μην την σκέφτομαι.Ξέρω πως μας βλέπει από εκεί ψηλά και επίζω να είναι ευτυχισμένη βλέποντας εμένα και την οικογένεια μου.
Μου λείπει πολύ...γιαγιάκα μου, μου λείπεις ...