menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

24 Οκτ 2012

εφηβεία είναι,θα περάσει...(ελπίζω...)

Οπως όλοι ιο γονείς,έτσι κι εγώ έχω σκοπό της ζωής μου να κάνω το καλύτερο δυνατο που μπορώ για τα παιδιά μου,αν και δεν το καταφέρνω πάντα...Ποιο όμως είναι το καλύτερο;Ειδικά όταν έχεις παιδί στην εφηβεία;
Οταν το παιδί σου είναι σε μια φάση που ψάχνει την ταυτότητα του,όταν συνειδητοποιεί ότι η μητέρα του δεν είναι τέλεια και το παραμικρό της λάθος του φαίνεται τεράστιο και αρχίζει να απομακρύνεται από αυτήν;Οταν νοιώθεις πως χάνεις το παιδί σου και μαζί του κι ένα κομμάτι από τον ίδιο σου τον εαυτό;
Και καλείσαι να παίξεις έναν διαφορετικό ρόλο.Μέχρι τώρα ήσουν ένας μικρός "δικτάτορας".Γινόταν πάντα αυτό που εσύ ήθελες.Και τώρα πρέπει να γίνεις ένας καλός ακροατής και να συμβαδίσεις με τις ιδίες του παιδιού σου,χωρίς βέβαια να υποκύψεις και να γίνεις έρμαιό του.Να συμπεριφέρεσαι με επιμονή και κυρίως με υπομονή στις αλλαγές της συμπεριφοράς του και στην έκρηξη των ορμονών του.
θα πρέπει να του εξηγήσεις τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα του,αλλά και τις επιρροές που ενδέχεται να δεχτεί από εκείνους τους φίλους που το παίζουν πιο μοντέρνοι και ανεξαρτοποιημένοι.Και πάντα θα τρέμεις στο φόβο μήπως παρασυρθεί και κάνει λάθος επιλογές...
και κάπου εδώ πρέπει να μπουν όρια,που όμως δεν του στερούν την ελευθερία του και την ανάγκη του για προσωπικό χώρο.
Αραγε για ποιον είναι πιο δύσκολη η εφηβεία;Για το παιδί ή για τον γονιό;Και πώς μπορεί μια τόσο φυσιολογική εξέλιξη,να επιρρεάζει και να αναστατώνει τόσο πολύ την ζωή μας;Και πρέπει να γίνεις βράχος και να προστατέψεις το παιδί σου,κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό,μιας και οι αλλαγές που του συμβαίνουν είναι πρωτόγνωρες για αυτό.
Και πρέπει να βάλεις νέες βάσεις στη σχέση σου μαζί του.Να προσπαθήσεις να κρατήσεις ισσοροπίες,όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.Συχνά ανησυχώ γιατί δεν ξέρω πως να φερθώ,αλλά προσπαθώ να αποδεχτώ την αλλαγή και να είμαι κοντά στην κόρη μου,πολλές φορές όμως με λάθος τρόπο...Και πήρα αποφάσεις...θα προσπαθήσω να είμαι ήρεμη,να μην αντιδρώ με φωνές στα ξεσπάσματα οργής της και να αφήνω την κατάσταση να ξεθυμένει πριν μιλήσω μαζί της.Δεν το καταφέρνω πάντα,αλλά είμαι σε καλό δρόμο.
Και θα προσπαθήσω να εξηγήσω από τη μια στη μεγάλη,πως θα πρέπει να κάνει υπομονή με τη μικρή γιατί κι αυτή κάποτε ήταν στην ηλικία της και στην μικρή να σεβαστεί την ανάγκη της μεγάλης για προσωπικό χώρο και να κάνει κι αυτή υπομονή για την δύσκολη περίοδο που περνάει η αδελφή της.
Ελπίζω να τα καταφέρω και να επανέλθει η ηρεμία στο σπίτι μας...
  Εφηβεία είναι,θα περάσει...(ελπίζω...)

2 σχόλια:

  1. ειπες την μαγικη λεξη: υπομονη! δεν μπορω να σου μιλησω εκ πειρας απο την πλευρα της μαμας καθως η δικια μου ειναι μολις 19 μηνων, μπορει ομως να σου πω σαν κορη μιας μανας με 4 παιδια, οτι η μανα μου αυτο εκανε παντα: υπομονη μεχρι να ξεθυμανουμε και μετα...συζητηση! ατελειωτες ωρες συζητησης, κυριως οταν πηγαιναμε για υπνο. Ερχοταν στο δωματιο και κουβεντιαζαμε με τις ωρες, ξερεις αυτο δινει στο καθε παιδι το προνομιο να αισθανεται μοναδικο γι αυτο και οι ψυχολογοι λενε οτι ο καθε γονιος θα πρεπει να βρισκει εστω δεκα λεπτα την ημερα που θα τα αφιερωνει αποκλειστικα στο ενα παιδι χωρις να ειναι παρον το αλλο/αλλα! η μαμα μου αν και αγραμματη το εκανε! δεν ξερω αν ειναι αυτο ή κατι αλλο, ξερω ομως οτι μεγαλωσε 4 παιδια και κανενα μα κανενα δεν εμπλεξε ποτε! 4 παιδια με τις σπουδες τους, τις δουλειες τους, την αυτονομια τους! μακαρι να καταφερω και εγω να δωσω στην κορη μου αυτα που πηρα απο την μανα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλημέρααα!!!Καλώς σε βρήκα..κουράγιο..θα περάσει ,δεν μας θυμάσαι και εμάς???

    ΑπάντησηΔιαγραφή

θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας!