μια μικρή σκέψη...

 Τις τελευταίες μέρες,μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου..."άραγε είμαι καλή μαμά;"...λατρεύω τα παιδιά μου,θα έδινα την ζωή μου για αυτά.Τα αγκαλιάζω όσο περισσότερο μπορώ,ανησυχώ για το μέλλον τους,ξενυχτάω δίπλα τους όταν είναι άρρωστα,αλλά αυτό μου δίνει τον τίτλο της καλής μαμάς;

 Σκέφτομαι αν τα φροντίζω σωστά,αν τους δίνω το σωστό παράδειγμα,αν είναι ευτυχισμένα που με έχουν μαμά τους...κοιτάζω την μικρή και τα μάτια μου λάμπουν από ευτυχία.Αυτό το μικρό πλασματάκι που βρίσκεται μπροστά μου,είναι ένας από τους δύο λόγους που η ζωή μου απέκτησε καινούριο νόημα.Σκέφτομαι αν νοιώθει αυτή την τεράστια αγάπη που αισθάνομαι.

  Και ύστερα γυρίζω το βλέμμα μου στη μεγάλη μου.Μπήκε κιόλας στα 14!Κι όμως,εγώ σαν χτες την κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου.Που άκουσα το κλάμα της,που ένοιωσα την ανάσα της,που μύρισα το τέλειο άρωμά της...

 Πόσο άδικη γίνομαι μαζί τους καμιά φορά...ειδικά με την μεγάλη...αφήνω τα προβλήματα της καθημερινότητας να με επηρρεάζουν και το περνάω σε αυτά.Κάνω όλα εκείνα τα λάθη που έλεγα πως δεν θα κάνω ποτέ μαζί τους....κι όμως,αυτά μου λένε καθημερινά το "σ'αγαπώ" και τότε τα ξεχνάω όλα.Χάνομαι μέσα στον μαγικό τους κόσμου,ο χρόνος παγώνει και τότε νοιώθω την ευτυχία να με πλημμυρίζει.

  Λένε πως μια ευτυχισμένη μαμά,είναι και καλή μαμά!Κι αυτό θα προσπαθήσω να κάνω.Να είμαι ευτυχισμένη.Γιατί μεγαλύτερη ευλογία από να τα έχω στην ζωή μου,δεν υπάρχει!Και ξέρω πως θα συνεχίσω να κάνω λάθη,Η μητρότητα βλέπετε,δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης.

 Ξέρω όμως πως κάνω ό,τι μπορώ για αυτές.Για να είναι ευτυχισμένες,για να τις βλέπω να χαμογελάνε,γιατί το χαμόγελο τους μου δίνει φτερά.Και ελπίζω κάποια στιγμή να ακούσω από το στόμα τους πως τελικά όντως ήμουν καλή μαμά για αυτές.