Χωρίς εκκρεμότητες....

Είχα κάποτε μια φίλη...μια φίλη που ήταν αδελφή.Λέγαμε τα πάντα,ξέραμε τα πάντα η μια για την άλλη...μιλούσαμε με τις ώρες....κι όλα ήταν τέλεια...

Τα χρόνια περνούσαν και η φιλία μας μεγάλωνε και δυνάμωνε...ήρθε όμως μια περίοδος στη ζωή μας που μας έτυχαν πολλά και λυγίσαμε....είπαμε λόγια σκληρά και πληγώσαμε πολύ η μια την άλλη...και κάπως έτσι η φιλία μας τελείωσε....

Για σχεδόν 2 χρόνια δεν είχαμε καμιά επαφή...πάντα την σκεφτόμουν με νοσταλγία,αλλά προσπαθούσα να πείσω τους άλλους και κυρίως τον εαυτό μου,ότι αυτό το κομμάτι έληξε....

Ο καιρός περνούσε και η πληγή μαλάκωνε...είχα πια συνηθίσει την απώλεια,όταν ξαφνικά έλαβα ένα μήνυμα που με βρήκε απροετοίμαστη....ήταν αυτή ζητώντας μια ειλικρινή δεύτερη ευκαιρία της φιλίας μας...

Δεν σας κρύβω πως στην αρχή είχα ενδιασμούς...ήξερα όμως πως για να κάνει αυτό το βήμα το εννοούσε γιατί από όσο την ξέρω ποτέ δεν γυρίζει πίσω σε ότι αφήνει ή το αφήνει...

Σιγά σιγά αρχίσαμε να μιλάμε και είδαμε πως τίποτα δεν είναι όπως παλιά...αυτή τη φορά ήταν καλύτερα γιατί μάθαμε από τα λάθη μας....ξεκινήσαμε και πάλι από το μηδέν κι όμως ήταν σαν να συνεχίσαμε από εκεί που το αφήσαμε,σαν να μην μεσολάβησαν αυτά τα 2 χρόνια...

Τώρα θα μου πείτε "και τι μας νοιάζουν εμας όλα αυτά;"...ναι,ίσως δεν σας νοιάζουν,αλλά ο λόγος που το έγραψα είναι ένας...να σας πω πως μερικές φορές τα πράγματα είναι απλά,εμείς τα κάνουμε δύσκολα.... να μιλάτε...να εξηγήτε...να παλεύετε για όλες τις σχέσεις που σας ενδιαφέρουν πραγματικά,γιατί ίσως δεν είστε τυχεροί όπως εγώ και να χάσετε κομμάτι από τον εαυτό σας...

Εγώ βρήκα πια τις ισσοροπίες μου και αισθάνομαι πως δεν έχω εκκρεμότητες
Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Αυτή τη φορά θα είναι όλα καλύτερα και αυτό είναι υπόσχεση.Και ξέρω πως δεν μπορούν όλοι να το καταλάβουν και φυσικά είναι αποδεκτό.

Ευχαριστώ που έκανες αυτό το βήμα ή μάλλον,ευχαριστώ το κοριτσάκι σου....