Guest post "Το μικρό μου blog"

Αν με ρωτούσες πριν από 5 χρόνια τι είναι το blogging,δεν θα ήξερα τι να σου απαντήσω...δεν είχα ιδέα το πόσο μαγικός είναι ο κόσμος του!Το πρώτο blog που διάβασα και άρχισα να παρακολουθώ ήταν της πολυαγηπημένης φίλης και αδελφής Ειρήνης.Εκεί είδα για πρώτη φορά γραμμένο και δικό μου ποστ(καριέρα ή οικογένεια;).Η Ειρήνη είναι και ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα στην blogoσφαιρα και την ευχαριστώ πολύ για αυτό!Στο  tomikromoublog μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της και τους προβλημαισμούς της.Τι λέτε;Πάμε να την γνωρίσετε αρχικά μέσα από το guest post της στις "μικρές μου στιγμές" και μετά μέσα από το υπέροχο δικό της tomikromoublog!

Να  κάτι που έχω καιρό να κάνω. Να γράψω ένα guest post…

Σήμερα είναι μια μουντή μέρα. Τις μουντές μέρες σκέφτομαι. Σκέφτομαι γενικώς αλλά τις μουντές ημέρες πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται περισσότερο και με μεγαλύτερη διαύγεια. Δεν ξέρω γιατί. Παιδί του Φθινοπώρου υποθέτω.

Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα πως είναι αναμφισβήτητα στη φύση μας να κάνουμε σχέδια. Είναι στην ανθρώπινη φύση μας να προγραμματίζουμε και να οραματιζόμαστε το μέλλον μας ή να υποσχόμαστε συχνά πράγματα που δεν ξέρουμε αν μπορούν να πραγματοποιηθούν ή αν μπορούμε και εμείς οι ίδιοι να τα τηρήσουμε.

«Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει» δεν λένε; Πέρασαν αρκετά χρόνια αλλά τελικά κατέληξα πως είναι αλήθεια. Έμαθα να μην προγραμματίζω πολύ μακριά. Έμαθα να μην υπόσχομαι γενικώς. Έμαθα πως είναι καλύτερο να ζω κάθε μέρα ξεχωριστά και να μην πολυσκέφτομαι τι μπορεί ή τι θα ήθελα να γίνει.

Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε πεπεισμένοι πως μια σχέση, μια φιλία, μια καριέρα μπορεί να κρατήσει για πάντα. Είναι ίσως το ένστικτό μας ή η σιγουριά που νιώθουμε για τον εαυτό μας και το ποιοι είμαστε; Πόσο μπορούν όμως οι απρόβλεπτες συνθήκες που διέπουν τη ζωή μας να αλλάξουν τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας; Πόσο διαφορετικούς μπορεί να μας κάνουν, ώστε -τελικά- πράγματα που θεωρούσαμε πως δεν θα κάναμε ποτέ φαντάζουν ξαφνικά απολύτως λογικά και αναμενόμενα;

Απογοητευόμαστε όταν όλα όσα σχεδιάσαμε δεν έρχονται όπως πιστεύαμε πως θα έρθουν. Αναθεωρούμε και αρχίζουμε να βλέπουμε το κόσμο με άλλο μάτι. Γινόμαστε περισσότερο επιφυλακτικοί και προσεκτικοί, ελπίζοντας πως στο μέλλον δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη και θα καταφέρουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας από περισσότερο πόνο. Αλλάζουμε όμως πραγματικά ή μήπως ήταν η φάση που περνούσαμε που μας έκανε να συμπεριφερθούμε διαφορετικά (ή να γίνουμε αντικείμενο διαφορετικών συμπεριφορών από τις προβλεπόμενες).

Πιστεύω πια πως δεν αλλάζουμε ουσιαστικά. Η ψυχή και η καρδιά μας μένουν οι ίδιες. Ίσως λίγο περισσότερο πληγωμένες, ίσως λίγο πιο σοφές για την επόμενη φορά όμως εμείς στην ουσία δεν αλλάζουμε. Μια κουβέντα, μια αγκαλιά, μια συγνώμη και επιστρέφουμε ξανά. Γιατί ο άνθρωπος που είναι γεμάτος καλοσύνη και αγάπη, ακόμα και αν αυτά έχουν προσωρινά «κλειστεί» βαθιά μέσα στην ψυχή του, μόλις του δοθεί η ευκαιρία θα τα ξεδιπλώσει για μια ακόμα φορά.

Όπως ακριβώς και ο άνθρωπος που δεν είχε ποτέ αγάπη και καλοσύνη ουσιαστική μέσα στην καρδιά του. Ακόμα και αυτός, όσα προσωπεία και να φορέσει, όσο και αν προσπαθήσει να κρύψει αυτό που πραγματικά είναι, στο τέλος θα βρει την αφορμή να εκδηλωθεί. Ίσως ως σήμερα οι συνθήκες δεν του επέτρεπαν να το κάνει.

Το μέσα μας δεν αλλάζει. Αναθεωρεί, σχεδιάζει ξανά από την αρχή, ελπίζει και προσαρμόζεται αλλά μένει σταθερά «ανοιχτό» ή «κλειστό» σε όσα έρχονται. Θέλει αγώνα για να αλλάξει ο άνθρωπος και είναι σπάνιο. Όλα είναι ήδη μέσα μας προγραμματισμένα και έτοιμα να εκδηλωθούν μόλις οι συνθήκες είναι κατάλληλες.

Ίσως γι’ αυτό σταμάτησα να κάνω μακροχρόνια σχέδια. Ίσως γι’ αυτό δεν λέω εύκολα «για πάντα» (και ας θέλει το «μέσα» μου να το βροντοφωνάξει). Ίσως είναι και αυτός ένας τρόπος να παραμένω ανοιχτή σε όσα θα έρθουν, ανεξάρτητα αν τα έχω ποτέ φανταστεί ή όχι. Σίγουρα πάντως δεν θα τα έχω πια προγραμματίσει. Η ζωή φέρνει τα καλύτερα πάντα ξαφνικά – αυτό το έμαθα καλά τον τελευταίο χρόνο. Απρόοπτα φέρνει και τα άσχημα αλλά εκεί είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Σημασία έχει το «μέσα». Όσο το «μέσα» παραμένει πιστό στις αρχικές βασικές μας προδιαγραφές, κάπως, κάπου & κάποτε τα πράγματα θα βρουν το δρόμο τους. 

Όσες θέλετε να γνωρίσετε λίγο καλύτερα την Ειρήνη,δεν έχετε παρά να περάσετε μια βόλτα από το blogοσπιτάκι της και να διαβάσετε τις αναρτήσεις της!Αξίζει να το δεις!Θα την βρείτε εδώ! αλλά και στο fb  στην σελίδα του tomikromoublog!

Ειρήνη μου σε ευχαριστώ για αυτό το ποστ!Στο χρωστούσα χρόνια να σε φιλοξενήσω κι εγώ εδώ!Σε φιλώ!