Ένας κόμπος στο λαιμό...

Ένας κόμπος στο λαιμό …

Ένας κόμπος στο λαιμό που συνεχώς μεγαλώνει …ένας  κόμπος στο λαιμό που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς …ένας φόβος που μεγαλώνει μέρα με την μέρα…

Πώς αλλάζει ο καιρός,ξαφνικά νομίζεις πως πρωταγωνιστείς σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μια πανδημία εν έτη 2020. Μια πανδημία που τρέχει πιο γρήγορα και από το φως. Καθημερινά ακούς για χιλιάδες ανθρώπους που σβήνουν και μπορεί οι περισσότεροι να είχαν υποκείμενα νοσήματα, αλλά δεν τους άξιζε τέτοιο τέλος…

Γίναμε καχύποπτοι, κοιτάμε τον διπλανό  μας στραβά με τον φόβο μήπως μεταφέρουν τον ιό, χωρίς να περνάει από το φτωχό μυαλουδάκι μας πως ίσως είμαστε εμείς αυτός που τον έχει. Κάποιοι άσκησαν αυστηρή κριτική  για την απαγόρευση κυκλοφορίας (ελεγχόμενης κυκλοφορίας θα έλεγα εγώ) και συνεχίζουν τις βόλτες με διάφορες προφάσεις, αδιαφορώντας  για το κοινό καλό.

Και μπορεί ρε φίλε να μην σε νοιάζει εσένα, αλλά νοιάζει εμένα που έχω παιδιά και τρέμω στην ιδέα μην πάθουν κάτι. Νοιάζει εμένα που έχω μεγάλους γονείς και έχω να τους δω πολλές μέρες για να μην τους μεταφέρω άθελα μου τον ιό. Νοιάζει εμένα που δεν θέλω να δω  δικούς μου ανθρώπους να αρρωσταίνουν. Νοιάζει εμένα που δεν θέλω κανένας να αρρωστήσει…

Όσο κάθομαι σπίτι περνάνε πολλές σκέψεις από το μυαλό μου. Ξαφνικά όλα αλλάζουν νόημα και αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Ο καφές με τις φίλες μου, οι αγκαλιές που δεν έκανα όσο έπρεπε και που υπόσχομαι πως όταν με το καλό τελειώσει αυτός ο εφιάλτης θα είναι πιο σφιχτές. Οι μικρές καθημερινές πράξεις που μέχρι τώρα φάνταζαν σαν αγγαρεία και που τώρα τις αισθάνεσαι σαν μέρος του εαυτού σου. Και σου λείπουν… σου λείπουν όλα όσα μέχρι τώρα σου φαίνονταν ασήμαντα…

Ένας κόμπος στο λαιμό που ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να βγει και να φωνάξει πως θέλει όλο αυτό να είναι ένα κακό όνειρο…

Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Και ο τρόπος είναι ένας. Για να σπάσουμε την αλυσίδα και να σταματήσουμε την εξάπλωση, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μείνουμε σπίτι. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο, αλλά ξέρω πως δεν είναι και ακατόρθωτο.

Ένας κόμπος στο λαιμό και μια ελπίδα πως πολύ γρήγορα θα έχει τελειώσει και θα βγούμε ξανά έξω κοιτώντας τον κόσμο με άλλο μάτι και με μεγαλύτερη αγάπη για τον πλανήτη και τους ανθρώπους….

Ο Θεός είναι μεγάλος και είναι μαζί μας, μας προστατεύει. Θα βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό. Φτάνει να μείνουμε σπίτι. Εσείς τι λέτε; Μένουμε σπίτι, μένουμε υγιείς!