menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

28 Σεπ 2011

φάση είναι θα περάσει...

Έρχονται στιγμές που οι αντοχές και τα όρια σου δοκιμάζονται.Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι αν αξίζει όλο αυτό που τραβάς και αν πρέπει να τα κλωτσήσεις όλα και να ησυχάσεις...που νοιώθεις ότι πνίγεσαι και δεν μπορείς ν'ανασάνεις...πως ότι κάνεις δεν είναι αρκετό...
Πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να κινήσαι σ'ένα περιβάλλονπου δεν θυμίζει τίποτα από αυτό που ήταν!Που υπάρχει η ανησυχία και ο εκνευρισμός,η αβεβαιότητα και η συνεχής πίεση...
Το βράδυ,όταν γυρίζεις σπίτι σου.όλα μοιάζουν διαφορετικά.Εκεί είναι ο δικός σου χώρος,οι δικοί σου άνθρωποι,αυτοί που είναι πάντα δίπλα σου και σε στηρίζουν ακόμα κι αν ξεσπάς σ'αυτούς.Και πόσο άδικο είναι αυτό!!!Αυτοί δεν  φταίνε σε τίποτα να εισπράτουν τα νεύρα σου.Κάθε βράδυ μετανοιώνω για τα ξεσπάσματα μου,δυστυχώς όμως τα επαναλαμβάνω την επόμενη μέρα...
Όταν σβήνουν τα φώτα αρχίζει ο απολογισμός της ημέρας μου.Πόσα λάθη έκανα πάλι...τους μίλησα απότομα,μάλωσα τα παιδιά χωρίς λόγο,φώναξα χωρίς αιτία...
Πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να αφήνεις στην άκρη τα προβλήματα και να τα διαχωρίζεις από την προσωπική σου ζωή!Δεν μπορώ άλλο,νομίζω ότι έφτασα στα όρια μου ή καλύτερα ότι έχω ξεπεράσει τα όρια μου!
Πρέπει όμως να το αφήσω να με νικήσει.Πρέπει να μην χάσω τη Βάσω,αν και νομίζω πως ένα κομμάτι μου το έχω ήδη χάσει...
Ναι,η αγκαλιά της οικογένειας μου είναι αυτή που με κάνει να ξεχνιέμαι,αλλά τα βράδια που μένω μόνη με τον εαυτό μου είναι που φοβάμαι πιο πολύ!Μου την λέει άσχημα τελευταία και δεν έχει κι άδικο.Έχω αρχίσει ν'αλλάζω κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.Οι φίλες μου μου λένε πως τελευταία δεν είμαι αυτή που ήξεραν.Ναι,φίλες μου,το ξέρωάλλαξα,όλοι μας δεν έχουμε αλλάξει άλλοστε;Πόσο καιρό έχετε να δείτε χαμογελαστό άνθρωπο στον δρόμο:Εσείς είστε οι ίδιοι άνθρωποι που ήσασταν πριν ένα χρόνο;Αν ναι,μπορείται σας παρακαλώ να μου πείτε πως τα καταφέρατε;
Γιατί θέλω πολύ να ξαναβρώ την ψυχική μου ηρεμία,πρώτα για την οικογένεια μου(αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα να με βλέπουν έτσι)και ύστερα για μένα. Πρέπει να προσπαθήσω,όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε και να βγούμε πιο δυνατοί από αυτό...είναι δύσκολο,το ξέρω,αλλά θα τα καταφέρουμε!!!
Συγνώμη αγαπημένοι μου που σας πληγώνω άθελα μου...κάντε λίγη υπομονή και όλα θα φτιάξουν,σας το υπόσχομαι!
              Μια φάση είναι θα περάσει...









5 σχόλια:

  1. Πόσες τέτοιες φάσεις δεν περνάμε όλοι μας... Το ζήτημα είναι να βρίσκουμε ξανά το δρόμο μας, αναγνωρίζοντας όσα καλά έχουμε στη ζωή μας! (έρχομαι από το link party!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πω πω λες και με παρακολουθούσες πριν 1-2 βδομάδες...
    Απο το παρτυ του mama relax

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όλοι περναμε αυτη τη φαση!!
    φιλια
    oiparamythenies
    απο παρτυ mamarelax

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φάση είναι και θα περάσει άλλωστε μετά την καταιγίδα πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο!!!λίγη υπομονή και θα ξεπροβάλει!!ερχομαι απο το λινκ παρτυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μακαρι η φαση στην οποια ανεφεροσουν στο πρωτο σου ποστ να περασε και να ναι ολα οπως τα θελεις!!!
    Πολυ ωραιο κειμενο!
    Mamarelax party

    ΑπάντησηΔιαγραφή

θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας!